گروه نرم افزاری آسمان

سند شماره 076






- شماره سند مجمع عمومی: 555 / 37 / A
- 20 اکتبر 1982 (28 مهر 1361)
پیامدهای طولانی شدن مناقشه نظامی ایران و عراق
نامه مورخ 19 اکتبر 1982 نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل خطاب به دبیر کل
احتراما به پیوست یادداشت حاوی دیدگاه‌های دولت جمهوری اسلامی ایران درباره بند 134 دستور جلسه سی و هفتم مجمع عمومی به پیوست ارسال می‌گردد.
سعید رجایی خراسانی - سفیر و نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل
پیوست
یادداشت
در 22 سپتامبر 1980، مردم ایران سری حملات هوایی عراق به اهدافی در عمق خاک ایران را شاهد بودند. این حملات تجاوزگرانه با هجوم نظامی وسیع همراه بوده و نیروهای عراقی از مرزهای بین المللی ایران عبور کردند و در خاک ایران در استان‌های باختران، ایلام و خوزستان وارد شدند. با توجه به اختلافات و مناقشات موجود میان دو کشور، تشدید یک جانبه و مؤثر آن از سوی عراق صورت گرفت که مردم ایران و انقلاب اسلامی را کاملا متعجب ساخت.
مردم ایران ناگهان خود را درگیر جنگ تحمیلی تمام عیار دیدند و آن در حالی بود که در پی پیروزی شکوهمند انقلاب، ایران قصد داشت بر نقش نظامی که در منطقه خلیج فارس داشت تجدید نظر کند و امیدوار بود که به ماجراجویی‌های نظامی در منطقه خاتمه دهد. همچنین پیشرفت‌هایی جهت کاهش نیروهای نظامی و قراردادهای

[ صفحه 161]

بزرگ جهت خرید مقادیر زیادی تسلیحات صورت گرفت و خرید برخی از تسلیحات بسیار پیچیده را لغو کرد.
اگر چه گزارش‌ها از ماه ها قبل از اینکه هجوم عراق به طور واقعی تحقق پذیرد، حاکی از آن بود که عراق نیروهایش را در امتداد مرزهای ایران تجمع داده، اما هنوز مردم ایران نمی‌توانستند باور کنند که رژیم عراق که با تبلیغاتش وانمود می‌کرد پایگاه ضد امپریالیستی در خاورمیانه است به مردمی در منطقه حمله کند که سرسختانه جهت آزادی خویش از سیطره امپریالیسم نبرد کرده بودند.
علاوه بر هجوم نظامی به خاک ایران، در 17 سپتامبر 1980، عراق یک طرفه قرار داد 1975 الجزایر درباره مرزهای کشور و حسن هم جواری با ایران را لغو کرد و بر منطقه اروند رود (شط العرب) و نقاط دیگر ادعای ارضی نمود. این اقدام یک جانبه مغایر با روح و مفاد قرار دادی بود که وزیر خارجه فعلی عراق امضا کرده بود. ماده 5 قرار داد تصریح دارد:
«چارچوب مصونیت مرزها و احترام کامل به تمامیت ارضی کشورها، طرفین عالی رتبه قرار داد تصریح می‌نمایند که خطوط مرزی آنها هم در زمین و هم رودها غیر قابل نقض، دائمی و نهایی است.» (ترجمه غیر رسمی)
عراق تلاش داشت هجوم خود به خاک ایران را با ادعای اینکه حقوقی که در قرار داد 1975 به عراق داده شده و ایران در رعایت آن طفره می‌رود، به دست آورد. این نقض قرار داد فوق است زیرا در ماده 6 آن به روشنی ذکر شده که در مورد عدم توافق درباره تفسیر یا کاربرد قرار داد، آن موارد عدم توافق می‌بایست نخست در مذاکرات مستقیم دو جانبه میان طرفین حل و فصل شود و اگر با عدم موفقیت مواجه شد از طریق مساعی جمیله کشور دولت ثالث و نهایتا با حکمیت، حل و فصل گردد.
متوسل شدن یک جانبه و از پیش طراحی شده عراق در استفاده از زور جهت حل و فصل مناقشه‌اش با ایران نیز نقض منشور سازمان ملل به ویژه پاراگراف 1 ماده 33 و پاراگراف 1 ماده 37 می‌باشد. در پاراگراف 1 ماده 33 ذکر شده:
«طرفین هر مناقشه‌ای - که تداوم آن احتمالا حفظ صلح و امنیت بین المللی را مخاطره می‌اندازد - باید قبل از هر چیز در جست و جوی حل و فصل از طریق مذاکره، تحقیق، میانجی گری، دلجویی، داوری، حل و فصل قضایی، متوسل شدن به مؤسسات یا ترتیبات منطقه‌ای و سایر ابزارهای صلح جویانه به انتخاب خودشان باشند.» در پاراگراف 1 ماده 37 آمده است:

[ صفحه 162]

«طرفین هر مناقشه و بر اساس ماهیت آن طبق ماده 33، اگر در حل و فصل آن با ابزارهای مشخص شده آن ماده ناتوانند، باید موضوع را به شورای امنیت ارجاع دهند.»
برای مردم ایران روشن است که عراق ابزارهای صلح جویانه موجود را جهت حل و فصل اختلافاتش با ایران دارا بود، اما به استفاده از زور متوسل شده که نه تنها به حقوق مورد ادعایش برسد بلکه از مزیتی که در دوره‌ی انتقالی پس از انقلاب ایران به وجود آمده، حداکثر بهره برداری را بنماید. در چنین شرایطی به فتوحات ارضی دست یافته و نیروهای انقلاب جوان ایران را وارد جنگ می‌سازد و نهایتا با تضعیف انقلاب آن را به نقطه پایان می‌رساند.
همان طور که اقدامات عراق تهدید جدی برای استقلال و تمامیت ارضی ایران به شمار می‌رود، برای صلح و امنیت کل منطقه خلیج فارس نیز خطرناک است. مردم ایران از جامعه بین المللی انتظار دارند که جهت بازگشت عدالت مشارکت نموده و به تهدیدات علیه صلح و امنیت منطقه پایان دهند.
شورای امنیت در 28 سپتامبر قطعنامه 479 (1980) را تصویب کرد و کاملا مردم ایران را مأیوس ساخت. مردم از شورای امنیت انتظار داشتند که به تعهدات و مسئولیت‌های بزرگ خویش تحت منشور وفادار باشد و این چنین عمل نکند. یک کشور عضو سازمان ملل قبل از اینکه به طور یک جانبه به تجاوزات نظامی و اشغال سرزمین جهت حل و فصل مناقشه متوسل شود، باید به تعهداتش تحت منشور طبق ماده 33 و 37 ملزم باشد. اما کشور (عراق) واقعا تصمیم یک جانبه‌ای اتخاذ کرد و وظیفه شورا است که آن دولت را به خاطر عدم التزام به منشور محکوم نماید و خواستار آن گردد که به شرایط قبل از شروع تجاوز بازگشته و مناقشه را بر اساس ماده 33 و 37 منشور حل و فصل نماید.
قطعنامه 479 (1980) نه تنها توقعات مردم فداکار ایران را برآورده نساخت، بلکه به آنها نشان داد که شورای امنیت نسبت به حقوق قانونی‌شان طفره رفته و از سوی شورا تلاش شده که وضعیت در جبهه‌های جنگ نادیده گرفته شده و به پیامدهای تجاوزات نظامی عراق اعتبار بخشد و ایران را وادار به آتش بس نموده که یک جانبه و به نفع عراق می‌باشد.
در چنین شرایطی مردم ایران راهی ندارند جز اینکه قطعنامه 479 (1980) شورای امنیت را رد نمایند، زیرا این قطعنامه متجاوز را کاملا خرسند می‌سازد و حقوق قربانیان را تأمین نمی‌نماید.
مردم ایران هر گونه اقدامی که به ایران تحمیل شده و امتیازی داده شود را رد می‌نمایند، زیرا تنها به این معناست که به حکومت متجاوز عراق به خاطر تجاوزاتش علیه ایران پاداش

[ صفحه 163]

داده شده است و بنابراین طولانی شدن تجاوزات و تکرار آن در آینده را باعث می‌گردد.
در حدود 22 ماه است که عراق مناطق وسیعی از ایران را اشغال کرده و رهبری عراق احساس می‌کند که هر گونه عکس العملی در برابر تجاوزاتش را خنثی کرده است. از طرف دیگر مردم ایران شاهد سکوت مرگباری از سوی جامعه بین المللی می‌باشند. این در حالی است که عراق به جنگ ویرانگر خود علیه مردم غیر نظامی ایران در باختران، ایلام و خوزستان و تأسیسات غیر نظامی در این استان‌ها ادامه می‌دهد. در طی این 22 ماه مردم ایران توانسته‌اند با لطف خداوند نیروهای متجاوز عراق را به عقب رانده و اغلب سرزمین‌های اشغالی ایران را با فداکاری وصف ناپذیری آزاد سازند. با آزاد سازی خرمشهر، عراق که به خیال خود فکر می‌کرد موقعیت مستحکمی را در اختیار دارد، آن را از دست داد و در حقیقت به مفهوم آن بود که نهایتا از بقیه سرزمین‌هایی که هنوز در اختیار دارد نیز بیرون رانده خواهد شد. مردم ایران در این مقطع زمانی از جامعه بین المللی انتظار دارند که باور کنند ایران نهایتا موفق شده است که یکی از بزرگ‌ترین موانع برای صلح را از پیش رو برداشته و آنها باید توجه خود را به این مهم معطوف سازند. تجدید فعالیت شورای امنیت با توجه به جنگ تجاوزگرانه عراق تنها به ابراز نگرانی برای عراق بسنده شده است. قطعنامه 514 (1982) شورای امنیت، تجاوزات و اشغال نظامی از سوی عراق را که بیش از 22 ماه طول کشیده نادیده گرفته است. همچنین در محکوم کردن متجاوز به خاطر عدم رعایت مفاد 33 و 37 منشور کوتاهی کرده و در این قطعنامه هر گونه اشاره‌ای به عراق در مورد تخریب و انهدام آمرانه شهرها، روستاها، جاده‌ها، مزارع و از بین بردن کلیه نشانه‌های حیات در مناطق تحت اشغال خود و در برد توپخانه‌اش، خودداری شده است. همچنین رفتار ددمنشانه عراق در سرزمین‌های اشغال شده و جنایات وحشیانه‌اش علیه بشریت را نادیده گرفته است، از همین رو حق انکار ناپذیر مردم ایران است که به دنبال عدالت و جبران خسارت باشند. اما در قطعنامه 514 (1982) از هر گونه تلاش جهت ایجاد سپر امن که در ورای آن دولت جنایتکار عراق بتواند پنهان شود، خودداری نشده است.
بنابراین، روشن است که مردم ایران قطعنامه 514 (1982) را نیز رد می‌کنند. قطعنامه 522(1982) شورای امنیت نیز به همان دلایل رد شده است.
دولت جمهوری اسلامی ایران مکررا تمایل خود را به استقرار صلح عادلانه و پایدار در منطقه خلیج فارس ابراز داشته است. این بدین معنا نیست که هر چیزی تحت عنوان صلح مطرح شود را خواهد پذیرفت. صلح پایدار با صلحی که تنها دولت ماجراجوی عراق جهت

[ صفحه 164]

تجدید سازمان و آرایش جدید خود برای مراحل آتی مطرح می‌کند، متفاوت است.
قرار داد 1975 که ایرانی‌ها فکر می‌کردند بر اساس آن مناقشاتشان با عراق پایان یافته است، از سوی همان رهبری که آن را امضا کرده و هنوز در عراق حاکم است، ملغی گردید و این کشور نیروهایش را سازمان دهی کرده و منتظر فرصت مناسب جهت شروع جنگ تجاوزگرانه علیه ایران شد. مردم انقلابی ایران به طور شایسته‌ای فداکاری کردند تا نیروهای عراقی متجاوز را از اغلب سرزمین‌هایی که آنها تحت اشغال داشتند، بیرون راندند. آنها حق دارند و انتظار دارند که ضمانت‌های غیر قابل انکاری دریافت کنند تا با تجاوزات دیگری از سوی عراق در آینده مواجه نشوند. جامعه بین المللی با نادیده گرفتن حقوق و خواسته‌های مردم ایران تنها بیگانگی خود را از واقعیت‌های موجود در منطقه خلیج فارس نشان داده است. در وهله نخست ضرورت دارد جامعه بین المللی جهت کمک به اعاده صلح در منطقه تلاش نماید و اعتباری که در میان مردم ایران از دست داده، به دست آورد و این مهم وقتی قابل دست یابی است که جامعه بین المللی مباحثات درباره واقعیت‌های مناقشه عراق و ایران را آغاز کند. عراق تاکنون عملا نشان داده که علاقه‌مند به صلح پایدار نیست. این کشور به طور سیستماتیک به دنبال چنین سیاستی است و با منحرف کردن جامعه بین المللی تلاش دارد این سیاست را با تبلیغات انحرافی حفظ کند. چنین سیاستی تنها در متقاعد کردن مردم ایران مبنی بر نبودن صداقت در رهبری عراق جهت دست یابی به صلح عادلانه و پایدار، سودمند بوده است.
قطعنامه‌ای مناسب و عادلانه است که منعکس کننده واقعیت‌های موجود در صحنه میان ایران و عراق باشد. الگوی قطعنامه که جمهوری اسلامی ایران پیشنهاد کرده به شرح ذیل است:
مجمع عمومی
با ملاحظه قرار دادن موضوع "پیامدهای طولانی شدن مناقشه نظامی میان ایران و عراق".
با تأکید مجدد بر ناروا داشتن استفاده یا تهدید با زور در روابط بین المللی.
با درخواست مجدد از دولت‌ها در ملزم بودن دولت‌های کنوانسیون ژنو در مورد محافظت از جان غیر نظامیان در زمان جنگ، مورخ 12 آگوست 1949.
با تأکید مجدد نسبت به تعهد دولت‌ها در ملزم بودن به مفاد منشور و به ویژه مواد 33 و 37 جهت حل و فصل مناقشاتشان.
با یادآوری حق کلیه دولت‌ها جهت دفاع از خویش به صورتی که در ماده 51 منشور شناخته شده است:

[ صفحه 165]

1- محکوم نمودن عراق به دلیل شروع تجاوزات نظامی در مناقشه خود با ایران قبل از اینکه به استفاده از کلیه ابزارهای صلح جویانه موجود در چارچوب منشور مبادرت نماید.
2- با تأسف از اشغال سرزمین ایران از سوی عراق و تلاش این کشور با اشغال غیر قانونی جهت به دست آوردن امتیازات سیاسی.
3- همچنین محکوم کردن عراق به خاطر متمرکز ساختن توان جنگی عمده‌اش به مدت تقریبا دو سال علیه غیر نظامیان ایران که منجر به جنایات دردناکی علیه بشریت گردیده که نقض کنوانسیون ژنو در مورد محافظت از غیر نظامیان در زمان جنگ (مورخ 12 آگوست 1949) به شمار می‌رود.
4- با تصریح بر حق مردم ایران در جبران خسارت جانی و مالی که بر اثر تجاوزات عراق متحمل شده‌اند و موظف بودن عراق در کمک به بازسازی کلیه تأسیسات غیر نظامی که به طور عمد در مناطق تحت اشغال غیر قانونی‌اش تخریب کرده است.
5- درخواست از ایران و عراق در پایان بخشیدن کلیه عملیات‌های نظامی جهت حل و فصل مناقشاتشان به روش‌های صلح جویانه بر اساس مفاد منشور.
6- استقبال از تلاش‌های دبیر کل جهت میانجی گری میان دو کشور و دعوت از وی جهت ادامه تلاش‌های میانجی گرانه‌اش.

سند شماره 077

- شماره سند مجمع عمومی: A / RES / 37 / 3
- 27 اکتبر 1982 (5 آبان 1361)
قطعنامه مصوب مجمع عمومی
"پیامدهای طولانی شدن مناقشه نظامی میان ایران و عراق"
مجمع عمومی
با مورد ملاحظه قرار دادن "وضعیت طولانی شدن مناقشه نظامی میان ایران و عراق"؛
با عنایت به منشور سازمان ملل متحد مبنی بر عزم کلیه دولت‌ها در همزیستی مسالمت آمیز با یکدیگر؛
با تأکید بر اصولی که هیچ یک از دولت‌ها نباید با استفاده از زور سرزمینی را متصرف و به اشغال درآورند و هر سرزمینی که بدین روش تصرف می‌شود باید بازگردانده شود،

[ صفحه 166]

همچنین هیچ اقدام تجاوزگرانه نباید علیه هیچ کشوری صورت پذیرد، تمامیت ارضی و حاکمیت کلیه کشورها باید مورد احترام واقع شده و هیچ دولتی نباید تلاش کند در امور داخلی سایر کشورها دخالت کند، و نیز کلیه اختلافات و یا ادعاهایی که ممکن است میان دولت‌ها وجود داشته باشد می‌باید به روش‌های صلح جویانه حل و فصل شود، برای اینکه روابط صلح جویانه میان دولت‌های عضو مستولی شود؛
با یادآوری قطعنامه‌های 479(1980) مورخ 28 سپتامبر، 514(1982) مورخ 12 جولای 1982 و 522 مورخ 4 اکتبر 1982 درباره موضوع تحت عنوان "وضعیت میان ایران و عراق" که شورای امنیت به اتفاق آرا تصویب کرد؛
همچنین با یادآوری بیانیه‌های رئیس شورای امنیت مورخ 5 نوامبر 1980 (14244 / S) و 15 جولای 1982 (15296 / S)؛
با ملاحظه گزارش دبیر کل مورخ 7 اکتبر 1982 (15449 / S)؛
با خاطر نشان ساختن قطعنامه‌های شورای امنیت که قبلا خواستار آتش بس فوری و پایان بخشیدن به کلیه عملیات‌های نظامی شده است؛
با یادآوری طولانی شدن مناقشه که نقض الزامات دولت‌های عضو تحت منشور می‌باشد:
1- مناقشه میان ایران و عراق و طولانی شدن آن و تشدید اخیر که به خسارت سنگین جانی و مالی قابل ملاحظه‌ای از نظر سیاسی و اقتصادی منجر شده، صلح و امنیت بین المللی این منطقه استراتژیک را به مخاطره افکنده که مورد توجه می‌باشد.
2- لزوم دست یابی به آتش بس فوری و عقب نشینی نیروها به مرزهای شناخته شده بین المللی به عنوان گام نخست جهت حل و فصل مناقشه به روش‌های صلح جویانه بر اساس اصول عدالت و حقوق بین المللی مورد تأکید قرار می‌گیرد.
3- از کلیه دولت‌ها درخواست می‌شود که از هر گونه اقدامی که می‌تواند در ادامه مناقشه دخیل باشد، اجتناب نموده و تسهیلات لازم را جهت اجرای قطعنامه فعلی فراهم سازند.
4- از دبیر کل درخواست می‌گردد به تلاش‌های خود در مشورت با طرفین درگیر به منظور دست یابی به حل و فصل صلح جویانه ادامه دهد.
5- همچنین از دبیر کل درخواست می‌شود دولت‌های عضو را از پیشرفت اجرای قطعنامه مذکور، مطلع سازد.
چهل و یکمین اجلاس فوق العاده - 22 اکتبر 1982

[ صفحه 167]


سند شماره 078

- شماره سند مجمع عمومی: 584 / 37 / A
- شماره سند شورای امنیت: 15471 / S
- 1 نوامبر 1982 (10 آبان 1361)
نامه مورخ 28 اکتبر 1982 نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل خطاب به دبیر کل
بنا به اطلاع دولت متبوعم توجه جناب عالی را به گسترش اخیر مناقشه رو به رشد ایران و عراق جلب می‌نمایم.
در روز سه شنبه، 26 اکتبر 1982 ساعت 12:45 بعد از ظهر، جنگنده‌های عراقی مناطق پر جمعیت و مسکونی جنوب شهر دزفول را به شدت بمباران کردند. این اقدام جنایت کارانه رژیم عراق به شهادت حداقل 24 غیر نظامی و مجروح شدن 107 نفر منجر شد.
جست و جو برای یافتن افراد در مخروبه‌های بیش از یکصد خانه که به طور کامل یا بخش‌هایی از آنها تخریب شده، هنوز ادامه دارد.
باید متذکر شوم که این اقدام جنایت کارانه در حالی است که عراق حتی قطعنامه تحمیلی‌اش به مجمع عمومی را که کمتر از یک هفته از تصویب آن می‌گذرد، نقض کرده است.
مردم ایران شاهد این اقدامات وحشیانه عراق می‌باشند که رهبری عراق علی رغم تعهدات خود جهت استقرار صلح مرتکب می‌شود. مردم ایران این قبیل وحشی گری عراق را "صلح عراقی" می‌خوانند. هدف از بمباران مناطق غیر نظامی ایران توسط عراق به نظر خیلی روشن است و آن ایجاد اطمینان است که مردم ایران از آنچه که عراق واقعا از صلح مد نظر دارد با عدم درک صحیح مواجه نشوند.
تنها یک هفته است که مجمع عمومی قطعنامه عراقی را تصویب کرد که به منظور بازگشت صلح میان ایران و عراق صورت گرفته است. اما اگر برخی از اعضای سازمان ملل نمی‌دانند صلح عراقی واقعا چه مفهومی دارد، مردم ایران مکررا در گذشته و اخیرا در روز سه شنبه آن را درک کرده‌اند.
علی رغم سیاست بازی‌های وسیع عراق در متقاعد ساختن افکار عمومی جهان که با به اصطلاح ماهیت صلح دوستی رهبرانش همراه است، مردم ایران اقدامات وحشیانه عراق را ملاحظه می‌کنند که تنها اسرائیل در لبنان مرتکب شده، به صورتی که به وضوح

[ صفحه 168]

عراق تلاش کرد مناقشه را که علیه ایران از سال 1980 آغاز کرده، تشدید کند. تنها شایسته است که توجه جامعه بین المللی را به این حقیقت جلب نمایم که مسئولیت کامل پیامدهای تلاش‌های عراق جهت تشدید جنگ و قتل عام غیر نظامیان بی‌گناه تنها متوجه این کشور خواهد بود. بسیار تأسف آور است که سازمان ملل یک بار دیگر با چشمان بسته در مورد اقدامات جنایت کارانه تجاوزات عراق، تصمیم گیری کرد. دولت جمهوری اسلامی ایران صمیمانه از هیئت حقیقت یاب سازمان ملل یا نماینده مستقل برجسته جهت بازدید از جبهه‌های جنگ جهت مشاهده صحنه‌های جنایات جنگی عراق دعوت به عمل می‌آورد.
سعید رجایی خراسانی - نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل

سند شماره 079

- شماره سند شورای امنیت: 15478 / S
- 4 نوامبر 1982 (13 آبان 1361)
یادداشت مورخ 3 نوامبر 1982 نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل خطاب به دبیر کل
نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل ضمن تشکر از دبیر کل سازمان ملل احتراما موضع وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران را درباره گسترش اخیر جنگ تجاوزگرانه که حکام عراق به مردم بی‌گناه ایران تحمیل کرده‌اند به پیوست ارسال می‌دارد.
سعید رجایی خراسانی - سفیر و نمایندگی دائمی
پیوست
بیانیه وزارت امور خارجه ایران
بسم الله الرحمن الرحیم
امروز دوشنبه اول نوامبر 1982، نیروهای نظامی جمهوری اسلامی ایران عملیات موفقیت آمیزی را علیه نیروهای اشغال‌گر عراق در داخل ایران با توجه به حق انکار ناپذیرش جهت دفاع از خود، انجام دادند. این عملیات صرفا باز پس‌گیری سرزمین‌هایی که تحت اشغال غیر قانونی عراق از روزهای اولیه تجاوزات عراق قرار داشت، آغاز شد. بر اساس جدیدترین گزارش‌ها مناطق آزاد شده شامل پاسگاه‌های مرزی

[ صفحه 169]

ایران به نام‌های بیات، نهر عنبر، چم سری و ربوت و همچنین حوزه نفتی بیات که قبل از اشغال عراق روزانه 25 هزار بشکه نفت تولید می‌کرد، می‌شود. به علاوه چهار تپه استراتژیک در ارتفاعات حمرین در منطقه مرزی با مشخصات شماره‌های 298،292،290 و 400 آزاد گردید. دشمن همچنین کنترل خود را در بزرگراه‌های عین خوش، موسیان و دهلران در نتیجه این عملیات از دست داد.
باید یادآور شوم که اوایل امسال، پس از تحمیل شکست‌های سنگین در نبرد با رزمندگان مسلمان، که به آزادی خرمشهر منجر شد، رژیم عراق اعلام کرد که به طور یک جانبه سربازانش از کلیه مرزهای شناخته شده بین المللی عقب نشینی کردند. صدام حسین قول داد که عقب نشینی نیروهای عراق تا آخر ژوئن 1982 کامل خواهد شد. در آن زمان ما به جامعه بین المللی اطلاع دادیم که این ادعای صلح جویانه فریبنده‌ی گروه حاکم عراق پوششی برای شکست‌ها و وادار شدن به عقب نشینی نیروهایش از اغلب سرزمین‌های اشغالی است. دولت جمهوری اسلامی ایران خاطرنشان ساخته که عقب نشینی ادعا شده تنها شامل مناطقی است که دشمن وادار به عقب نشینی شده و هنوز بسیاری از مناطق استراتژیکی متعلق به جمهوری اسلامی ایران را تحت اشغال دارد.
متأسفانه، جامعه بین المللی به طور کلی و شورای امنیت سازمان ملل به طور اخص از توجه به واقعیت‌های جبهه‌های جنگ خودداری کرده است. پاراگراف 3 قطعنامه 522 مورخ 4 اکتبر 1982 به طور جالب توجهی وقتی تصویب شد که نیروهای ما سه تپه استراتژیک ایران را که به طور غیر قانونی از سوی عراق اشغال شده بود، آزاد ساختند و شورای امنیت از این حقیقت که یکی از طرفین قبلا آمادگی‌اش را جهت همکاری در اجرای قطعنامه 514 (1982) اعلام نموده استقبال کرد و از طرف دیگر نیز درخواست نمود که به همین صورت عمل نماید.
شورای امنیت مدعی شده است که طی دو سال تجاوز عراق علیه جمهوری اسلامی ایران تلاش داشته "بی‌طرف" باشد در حالی که قربانی و متجاوز را به همان صورتی که همسو با تبلیغات عراق بود با "پاسخ مثبت " شورا مواجه کرده است. اعلام شورای امنیت مبنی بر بی‌طرفی به تشویق رسمی و پشتیبانی از متجاوز منجر گردید که وادار شده بود از اغلب مناطق نبرد عقب نشینی کند و به طور هم زمان به جامعه بین المللی متوسل شد در حالی که اصول آن را به طور آشکار طی دو سال گذشته در موارد ذیل نقض کرده است: ملغی ساختن یک جانبه قرار دادها، نقض اصل Pacta sunt servanda توسل به استفاده از زور در حل و فصل منازعات بین المللی مغایر با مفاد 33 و 37

[ صفحه 170]

منشور سازمان ملل، نقض تمامیت ارضی و حاکمیت کشور مسلمان همسایه و غیر متعهد، نقض ماده 2 منشور سازمان ملل و نیز اصول نهضت عدم تعهد و سازمان کنفرانس اسلامی، بمباران مناطق غیر نظامی از جمله بیمارستان‌ها، مدارس، منازل و اماکن مقدس که به طور کلی با اصول حقوق بین المللی و به ویژه کنوانسیون ژنو در مورد جنگ مغایر است، همچنین نقض بی‌شمار حقوق بین المللی و اخلاق مشترک انسانی که هر یک از آنها می‌تواند جهت محاکمه و تنبیه همه حکام بعثی به عنوان جنایتکاران جنگی کافی باشد.
انتظار می‌رود کلیه سازمان‌های بین المللی دارای صلاحیت، این جنایات آشکار علیه بشریت را که حکام بعثی علیه مردم بی‌گناه ایران مرتکب شده‌اند محکوم کنند. از شورای امنیت به صورت قابل توجه انتظار می‌رود در حالی که نیروهای مردمی ما پیروزمندانه جنایت کاران جنگی عراق را وادار کردند که از خاک جمهوری اسلامی خارج شوند، حداقل سکوت اختیار کند و در حالی که در همه موارد مذکور جنایت کاران عراق خون ریزی بسیاری را باعث شده‌اند، این سازمان از این مهم دوری جسته است. به هر حال، شورای امنیت با حمایت آشکارش که در قطعنامه‌های خود از حکام عراق اعلام داشته، اثبات کرده است که ملجأ و پناهگاهی برای این جنایت کاران جنگی محسوب می‌شود.
با این مصوبه جالب شورا! انتظار می‌رود که در آینده نزدیک نمایندگی عراق مجددا تلاش کند که به شورا پناه آورد و احتمالا از عدم توانایی شورا جهت توقف آزاد سازی سرزمین ما و مبارزه ما به منظور حفظ تمامیت ارضی و حاکمیت خود علی رغم کلیه تلاش‌های دیپلماتیک بی‌وقفه عراق و متحدان امپریالیستی آن، شکایت کند.
یقینا امیدواریم گسترش اخیر جنگ در جبهه‌ها که منجر به آزاد سازی بخش دیگری از کشورمان گردید و در عین حال عراق ادعا کرده است که از آن نقاط از مدت‌ها پیش عقب نشینی کرده است، کمک خواهد کرد کسانی که هنوز قدر به درک واقعیت‌های جنگ تجاوزگرانه تحمیلی عراق نیستند، درک کنند که آنها قربانی جنگ اطلاعاتی گسترده و دروغی که عراق ایجاد کرده و نیز اهداف امپریالیستی ایالات متحده و متحدینشان شده‌اند.
"(ای انسان) هرگز آنچه را علم و اطمینان نداری، پیروی مکن که چشم، و دل‌ها همه مسئولند."
قرآن - الاسراء - 36

[ صفحه 171]


سند شماره 080

- شماره سند شورای امنیت: 15479 / S
- شماره سند مجمع عمومی: 596 / 37 / A
- 4 نوامبر 1982 (13 آبان 1361)
نامه مورخ 1 نوامبر 1982 نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل خطاب به دبیر کل
پیرو نامه مورخ 28 اکتبر 1982 (S / 15471 - A / 37 / 584) احتراما توجه جناب عالی را به گسترش اخیر تجاوزات عراق علیه جمهوری اسلامی ایران جلب می‌نمایم. در 30 اکتبر 1982، توپخانه دوربرد عراق یک بار دیگر مناطق مسکونی آبادان را هدف قرار داد که باعث تخریب چند خانه و خسارت سنگین انسانی گردید. این بمباران وحشیانه نه تنها مغایر با اصول حقوق بین المللی بود، بلکه برای دومین بار طی سه روز، نقض پاراگراف 1 قطعنامه‌ای را که خود عراق به مجمع عمومی در هفته گذشته تحمیل کرده بود، سبب گردید.
سعید رجایی خراسانی - نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد

سند شماره 081

- شماره سند شورای امنیت: 15539 / S
- 28 دسامبر 1982 (7 دی 1361)
نامه مورخ 21 دسامبر 1982، نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل خطاب به دبیر کل
بنا به اطلاع دولت متبوعم، احتراما به اطلاع جناب عالی می‌رساند که یک بار دیگر دولت عراق با موشک‌های دوربرد زمین به زمین مناطق مسکونی شهر دزفول در خوزستان را هدف حمله قرار داد و جنایت خطرناکی را علیه بشریت مرتکب شد. دو حمله جداگانه در بعد از ظهر یکشنبه 19 دسامبر 1982 رخ داد که بر اثر آن 62 غیر نظامی شهید و 287 نفر مجروح شدند و 120 خانه و 380 مغازه تخریب شد و خسارت دید. تکرار این قبیل اقدامات وحشیانه عراق تنها نشان دهنده آن است که علی رغم کلیه ادعاهای عراق، حکام بغداد علاقه‌ای به صلح ندارند، بلکه تنها به دنبال فریب جامعه بین المللی هستند و آنها حتی حاضر نیستند قطعنامه‌ای را که به مجمع عمومی در مورد جنگ روبه رشد میان ایران و عراق تحمیل کردند، رعایت نمایند.
سعید رجایی خراسانی - سفیر نمایندگی دائمی